Ταπεινα, Τυφλά, Τυχαία...

Συνεχώς καταλήγουμε ηθελημένα και μη σε μια φρικτή τυχαιότητα που μας καθοδηγεί ανάρμοστα με τον λιγοστό της σεβασμό να χύνεται απ τις τσέπες και όσο πάει να λιγοστεύει.
Και κάπου εδώ καλούμε την θεοποιημένη μας ελεύθερη βούληση, που τα πάντα βλέπει και τίποτα δεν κρύβει και θέλουμε να την κάνουμε ελεύθερη κρίση και μ' αυτήν να βάλουμε μπρος να φτιάξουμε έναν καινούριο λιγότερο τυχαίο κόσμο, με ανθρώπους που καταλήγουν σε προγραμματισμένες ενέργειες, σκεπτόμενοι με όλη την αλυσίδα της αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης, όπως ο κόσμος τούτος που συνεχώς αντιλαμβανόμαστε είναι αυτοδημιουργημένος.

Έκκληση λύπης και απελπισίας, να μην ξεχνάμε να δίνουμε νόημα στις ιδιωτικές μας υποθέσεις,
γιατί ο κόσμος τούτος, έτσι όπως έγινε, δεν έχει άλλο περίσσευμα να σπείρει και ακόμα χειρότερος θα γίνει και 'μείς θα μένουμε στεγνοί να κοιτάμε πώς οι γείτονες μας έκαψαν το σπίτι.
Γιατί, αν και τα περιθώρια βελτίωσης όλο και μεγαλώνουν και τα όρια της τελειότητας κάνουν την τελειότητα συνεχώς ανώτερη,
εμείς θυσιάζοντας στον βωμό της απόλαυσης τους εαυτούς μας, πάμε κατά διαόλου
η πιο ευγενικά, από το χείρον στο χείριστο.
Άρα, σαν είδος, πρέπει να εξελιχθούμε πολύ ακόμα. Είμαστε ένα ημιτελές προσχέδιο της συνεχούς μεταβαλλόμενης τελειότητας. Αβέβαια, πάντα, ομιλώντας.

Η αλήθεια είναι πως η αληθινή επανάσταση ξεκινάει από μέσα μας. Είναι αρκετά σημαντικό να αφήσουμε την τυχαία εξέλιξη μας στην άκρη και να εξηγήσουμε λίγο πιο λογικά τα σημάδια που έχουμε, ακόμα και τα ίδια τα αποτελέσματα.
Έτσι ήρθε και έγινε, κι όμως αν και η φύση από μόνη της λειτουργεί μηχανικά και ενεργεί εκ του αποτελέσματος, εμείς μπορούμε να δούμε πώς και γιατί συμβαίνει τοιουτοτρόπως
και πολλές φορές, μπορούμε να βοηθηθούμε παρατηρώντας παρεμφερείς εξελίξεις και 'μείς με την σειρά μας να πράξουμε παρομοίως.

Αν ακόμα η ουσιαστική κατάληξη της ανάρτησης αυτής δεν έχει ξεκαθαριστεί, μάλλον πρέπει να ακουστούν και μερικές απόψεις περί δογματισμού και απολυτότητας.
Είναι ευρέως διαδεδομένες μιασματικές ιδέες (χαρακτηρισμός ανάρμοστος μεν για ιδέες, αλλά αρμόζει πιότερο από κάθε άλλον) που υποστηρίζουν έννοιες όπως ο δογματισμός και η ταπεινοφροσύνη και κάπως έτσι δημιουργούνται αδύναμες προσωπικότητες που αγαπούν την τυχαιότητα σαν θεό τους και μαγαρίζουν τον εαυτό τους θυσιάζοντας τον στον βωμό της αγίας αγνοίας, της αγίας ταπεινοφροσύνης, της αγίας ντροπής και γενικότερα εικονοστάσι ολόκληρο, γεμάτο με λέξεις που μας προξενούν ανάλογα συναισθήματα.
Τέτοιες ιδέες, ίσως αρκετούς από εμάς να μας αφήνουν αδιάφορους, υπάρχουν όμως αρκετοί που δεν συμφωνούν με την αδιαφορία η τον αρνητισμό μας.
Όπως και να χει, αντικειμενικά, τέτοια υποδείγματα σκέψης, ενισχύουν την τυχαιότητα αυτού του κόσμου και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια διεξοδικής ανάλυσης.

Αδυνατώ να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν να γίνεται από ανθρώπους, που με την ίδια με όλους λογική σκέπτονται και πράττουν, να ενεργούν με τέτοια προχειρότητα, χωρίς να δίνουν λίγη αξία στην ύπαρξη τους. Αν δεν γίνεται πλήρως αντιληπτός ο αναστεναγμός αυτός σκεφτείτε σοβαρά αν ανήκετε σε αυτό στρατόπεδο ημιμαθών, πλήρως ελεγχόμενων "ανθρώπων". Αναφέρομαι στο γνωστό κοπάδι που χωρίς ποιμένα δεν κουνιέται ούτε βήμα, προτιμώντας να βγάλει την τελευταία του ανάσα εκεί που το παράτησαν.

Μάλλον είναι αλήθεια πως για όλα υπάρχει μια λογική εξήγηση, και πως όλα γίνονται για κάποιο σκοπό ακόμα κι αν το είδος μας δεν έφτασε ακόμα στο επίπεδο να διακρίνει όλες αυτές τις άρτια δομημένες αιτίες, τις βάσεις, την λογική αυτή συνέχεια που συνεχώς εξελίσσεται.
Δεν είναι ασφαλές να αμφισβητούμε αυτήν την συμπαντική συνοχή όπου δέν μπορούμε να βγάλουμε άκρη ή να επέμβουμε άμεσα, επιτόπου. Χρειάζεται λίγη υπομονή σε τέτοιου είδους ζητήματα, όπως και να κατανοήσουμε αυτήν την εξέλιξη των πάντων, την συνεχή ροή, που μας υπενθυμίζει πως δεν έχει φτάσει στο τελικό στάδιο τελειοποίησης, αφού δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, αν γίνεται αντιληπτό. Δεν πρέπει να θέτουμε όρια σε κάτι ανώτερο από εμάς, αφού η συνεχής ροή, δεν σταματά να διαμορφώνει και να τελειοποιεί τα πρότυπα μας. Τίποτα δεν σταματά να διορθώνεται, να αλλάζει.
Όλα οδηγούνται στη θέωση, μία τάση προς τα πάνω, ατέρμονη, χωρίς όρια και θέσεις.
Ακόμα και το ιδανικό, συνεχώς, μετατρέπεται σε κάτι ιδανικότερο, πάντα υπάρχουν καλύτερα, όπως τουλάχιστον ο σοφός Ελληνικός λαός αντιλήφθηκε χρόνια τώρα, καθώς και χειρότερα (περιττή επισήμανση).

Θα μπορούσε, λοιπόν, αυτό το κείμενο να είναι ατέλειωτο και συνεχώς να συμπληρώνεται και να βελτιώνεται, κάτι που αφήνω πλέον σε εσάς αφού εξ αρχής θέλησα να λειτουργήσει ως ερέθισμα, κίνητρο και όχι ως απολογία.

Για ένα τελευταίο μήνυμα θα ήθελα να συσσωρεύσω τα προλεγόμενα, επισημαίνοντας την αρχέγονη λειτουργία της αρμονικής συνεχούς αναδόμησης, αφήνοντας κατά μέρους την αυθαίρετη τυχαιότητα, η οποία εκνευρίζει και μυρμήγκι.
Δοξάζουμε την αιώνια ροή και όλα αυτά που αλλάζουν γιατί έτσι πρέπει να γίνει,
όχι μοιρολατρικά αλλά κυρίως συνειδητά, κατανοώντας αυτήν την τάση της βελτίωσης και τους λόγους της κάθε αλλαγής, όπου μπορούμε από τώρα να δούμε.


Δόικος Δ. Cop.2007