Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Οφθαλμαπάτες




Να 'τος ο έρωτας! Έρχεται ξανά με τα καλά του ρούχα, ανανεωμένος, πιό νέος απο πρίν, κοιτόντας με στα μάτια κι αυτή τη φορά.. χωρίς να 'μαι σίγουρος αν όντως έχει αλλάξει το βλέμα του, το βάδισμα του ή αν η παλιά του μνήμη έχει ξεθωριάσει στους λεπτούς νευρώνες του εγκεφάλου μου.

Εντάξει θα το πω.. η αλήθεια είναι πως τον περίμενα, όπως πάντα τον περίμενα και δέν ξέρω αν θα πάψω ποτέ να τον περιμένω ή αν θα πάψει ποτέ αυτός να αργεί.

Έχω φυλάξει μια καρδιά να του δώσω και ξέρω μέσα μου πως πρέπει να του τη δώσω αλλά μου επιβάλλεται ένας τεράστιος δισταγμός να την φυλλάξω καλύτερα, να ζήσω περισσότερο και να του την δώσω κάποια άλλη φορα που θα 'χει ρυτιδιάσει κι αυτός λίγο και θα 'χει γίνει το βάδισμα του πιο σταθερό.

Ποιος όμως να μου πεί με σιγουριά πως θα ξανάρθει;

Με ξανακοιτά επίμονα με μανία στα μάτια και προχωρά χωρίς να βλέπει τον δρόμο, σαν να μην τον ένοιαξε ποτέ αν θα φτάσει κάπου και πότε. Φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί θυμάμαι και ίσως κάποιες στιγμές να το ξεχνώ μα πάλι θα φοβάμαι. Ακόμα μυρίζω πάνω μου το άρωμα της κι είναι όλα τα άνθη της Γαίας μέσα σ' αυτό, όλες οι μυρωδιές των Θεών, ίσως να 'ναι κι άλλα μα πώς να το πώ.. νομίζω δέν έχω τέτοιες λέξεις.

Τελικά έφυγε...



Δόικος Δ. Cop.2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: