Μαρία

Με τρομάζεις έτσι πως τρέμεις και με κοιτάς
με τα καράβια που θα σε ταξιδεύανε ναυαγισμένα
και τα πληρώματα να ξεκινάν άλλη ζωή.

Κρατάς στα χέρια σου δυο ουρανούς
χαμογελάς όπως την πρώτη μέρα
και ακατάπαυστα κοιτώντας με στα μάτια
μου λες, πότε θα περάσει κι αυτή η Δευτέρα.

Μα εγώ σου είπα πως ποτέ
δεν θα ξεχνάω κείνα τα λόγια
που σιγοψιθυρίσαμε μαζί, θυμάσαι;
ένα πρωί που είχε φεγγάρι ακόμα.

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς
κι εσύ γέλασες σιγά
αρκούσε μόνο ένα φιλί
που μου 'δωσες στο στόμα.

Όσες κι αν είναι οι ζωές
θα ψάχνω να σε βρίσκω, χρόνια..
ήτανε άνοιξη θαρρώ
δέν σταματάει ο χορός από τώρα.


Δόικος Δ. Cop. 2008