στέλνει μυρόβλητες ακτίνες απ' τον ήλιο
μα ξεστρατίζουν απο λάγνο λογισμό
πλέον ζούν σε συννεφοκεντήματα που πλέκει ο ουρανός
Θα 'ρθει αέρας απο μέρη αλαργινά
μαζί με μένα και την έγνοια σου θα πάρει
που ξέρω, δε χωρά σ' ανθρώπου σκέψη αδειανή
θαλλάσιο θα πλέει φεγγάρι σε ίδια με πρίν νερά
Όνειδος, όνειδος φωνάζει ο χορός
μα 'γω περήφανος στέκω και ανατέλω
σαν ποταμός ξύνω και παίρνω απ' το βυθό
όσα μου στέρησε η μοίρα και ο χρόνος
Κάθε που βραδιάζει, λέν', στην ξενιτιά
χτίζουνε μύθους με τις λέξεις τους οι ανθρώποι
φωτοβολούν ως που το μάτι τους θωρεί
και ευωδιάζουνε στο πέρας τους παντοτινά
Δόικος Δ. Cop. 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου