Αυτόχειρας

Μούσες ήρθαν και μου 'πανε, πως σ' είδαν

γερασμένο

κάθε σου βήμα, λέν, ως ο Ζήνων, πρώτο για σε

και αλλαγμένο

Θα ναι της μοίρας άγραφος κανόνας

σιχαμένος

σε κάθε χρόνο που περνά να είσαι

σκοτωμένος

Ποιός να τον είδε τον φονιά τον

απανθρωπισμένο

που σήκωσε το χέρι του με μάχαιρα

οπλισμένο

Ίσως τον ξέρεις, σκέφτομαι, ίσως ήταν

βαλμένος

κι ίσως και τον επόμενο χρόνο να ξαναρθεί

σαν ξένος

Η μνημοσύνη μάγισσα μάνα ψυχών

και ζώντων

σε κάθε αυγή τον σκιάζεται και σε στιγμές

ερώτων

Δέν είναι αυτή που γέννησε τον κόσμο

τον ωραίον;

Δέν είναι αυτή η μάνα μας, το βιός μας

το μοιραίον;

Ψάξε και βρές τον το φωνιά, είναι κοντά

κρυμένος

κι ας μήν τον θωρούν τα μάτια σου, όπως πια είσαι

τυφλωμένος

Γίνε της γής ο βασιλιάς, κλέους τέκνο,

ανεστημένος

φονιάς δεν άκουσε φωνια να στεκει

σκοτωμενος

Δόικος Δ. Cop.2009