No. 21

Όπως είπαν κάποιοι παλιοί η ζωή είναι ένα αεράκι που κυλά σιγανά και βουβά,
απ τα δέκα γίνεσαι 20 ξαφνικά, και μετα τριάντα και πενήντα,
και φεύγουν τα χρόνια όλο πιο βαριά όλο πιο ίδια και πιο μόνα,
όπως φεύγουν οι νότες στη πέμπτη σονάτα του Μπετόβεν για βιολί και πιάνο.
Οι μαθηματικοί λέν' πως η ζωή μοιάζει με ένα ευθύγραμμο τμήμα,
γεννάται απο ένα σημείο και καταλήγει σε ένα άλλο.
Όμως, μόνο αυτό δεν είναι.
Πάνω σ' αυτή την ευθεία καρφιτσώνονται μεγάλες, λαμπερές τελείες,
όπου σταματάει ο χρόνος,
ακόμα και αν  φαίνεται να μήν σταμάτσε ποτέ
ή να μήν υπήρξε καν ο χρόνος και η φθορά του.
Φεύγουν τα σύννεφα και μένει γαλανός και λέυτερος ο ουρανός,
τα νερά γίνονται χρυσαφιά,
τα σπαρτά ανταριάζονται και ολάνθιστα κεντάνε χρώματα στη γη,
κι εσύ βρίσκεσαι παντού ή πουθενά.
Βρίσκεσαι σ' ένα ανοιχτό δωμάτιο, εσύ κ η γύμνια σου
με όλες τις ατέλειες και τα μπαλώματα σου.
Σάν όλος ο κόσμος να μαζεύεται σ' ένα κουτί,
που το κρατάς σφιχτά
το πετάς ψηλά και αυτό γυρνάει πάλι σε σένα.
Όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν να μοιάζουν ανθρώποι
και γίνονται ένας, ξυπόλιτος,
κι αυτός στέκει μπροστά σου.
Κι αναρωτιέσαι αν αυτός είσαι εσύ,
κι αν είναι άλλος τελικά, πόσο σου μοιάζει.
Αλαζονικά, αυτό το λές προσωπική στιγμή.
Στέκεστε στον ίδιο χώρο μαζί,
και οι δύο σαστισμένοι,
μοιράζεστε ένα αιώνιο και άμεμπτο βλέμμα
και στέλνετε ένα φιλί σας ψηλά στον ουρανό.
Ξαφνικά το σύμπαν έρχεται στα μέτρα σου,
ο θάνατος μοιάζει ασήμαντος,
ενώ απ το ανοιχτό παράθυρο ακούγεται μουσική



Δόικος Δ. Cop.2011